İhsan Eliaçık: Öteden beri bilinçaltlarında bu türlü bir şey var. Cumhuriyet ihtilalleri 1920’de başlamıştı. En büyük ihtilaller 1920 ile 1924 ortasında olanlardır. Meclis’in açılması, Teşkilatı Esasiye Kanunu, saltanatın kaldırılması, Cumhuriyetin duyuru edilmesi, hilafetin kaldırılması, 5 büyük ihtilal. Bu ihtilalleri devam ettirmek geliştirmek, ilerletmeliyiz. Ancak onlar dış güçlerin, Avrupalıların, İngilizlerin vurduğu bir darbe olarak görüyorlar. Bu aslında Kadir Mısıroğlu dediğimiz tarihçinin başı. Diyanet İşleri Lideri ona yakın düşünüyor. Cumhurbaşkanı ve etrafındakiler de ona yakın düşünüyor. İslamcılık şayet gelişmek istiyorsa Tayyip Erdoğan’ın ufkundan kopması gerekiyor.

Turgut Kazan: Diyanet İşleri Başkanı’nın yaptığı şeyi evvelce Cumhurbaşkanı da yapmıştı, bu onun tekrarından ibaret. Şimdiki sorun, Atatürk’ü muhafaza kanunuyla çözülebilecek bir sorun değildir. Aslında kabahat duyurusunda bulundular. Ancak zati Türkiye’de yargı yok ki. Hukukun zerresinin kalmadığı bir ortamda ben hukuk lisanı ile konuşamıyorum. Birinci seçimde hilafeti getirme, harf ihtilalini ortadan kaldırma üzere teşebbüsleri yenebilmenin yolu sandıktan çıkacak bir çabayı yürütmektir. Hiç ümitsizliğe yer yoktur. Bu gayret sağlıklı bir biçimde yürütüldüğünde kesinlikle kazanılcaktır. Yüksek Seçim Kurulu’na inanç kalmadığı için büyük bir fark yaratacak bir uğraş vermek gerekir. Boyun eğmek zorunda kalmalılar.  

Behlül Özkan: Bu açıklamalar İslamcılar içinde bir özgüven patlaması yaşadığının göstergesidir. Aslında bir manada da yıllarca bastırılmış niyetlerinin, gayelerinin ortaya saçıldığı bir devir. Bu, bir istikametiyle çok iyi. Türkiye toplumu nitekim Arapça harflerin geri gelmesini istiyor mu? Sıkıntıları bunlar mı? Yoksa toplumun asıl sorunu her geçen gün etrafının yağmalanması, fakirlerin daha da fakirleşmesi mı? İktidar, Türkiye’nin ekonomik ve siyasi dış siyaset meselelerini çözmekten o kadar uzakta kaldı ki kendilerinin de bu problemleri çözebileceklerine dair umutları yok. Harf ihtilali, hilafet üzere hususları ortaya atarak bu sıkıntıların üstünü kapatabileceklerini düşünüyorlar. Buna misal yola tekraren girdiler. Ayasofya’nın mescide çevrilmesi toplumsal bir talep değildi. İktidarın tercihiydi.

Cumhuriyet